ਜੈ ਬਾਬਾ ਸ਼ੇਰੇ ਸ਼ਾਹ ਜੀ | ਜੈ ਬਾਬਾ ਮੁਰਾਦ ਸ਼ਾਹ ਜੀ | ਜੈ ਬਾਬਾ ਲਾਡੀ ਸ਼ਾਹ ਜੀ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਸਾਈਂ ਜੀ ਬਹੁਤ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਨੇਊ ਨਿਕਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲ਼ਦੇ ਸੀ। ਕਰਾਮਤ ਅਲੀ ਕੱਵਾਲ ਮਲੇਰਕੋਟਲੇ ਵਾਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ। ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ, ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ 10,000 ਦੀ ਗੱਠੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾਈ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ। ਕੱਵਾਲ ਬੋਲੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਬਿਮਾਰ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਏ। ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੇ ਕੱਵਾਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤੁਸੀਂ ਅਪਣੀ ਕਮਾਈ ਵਿੱਚੋ ਜੁਕਾਤ ਕਿੰਨਾ ਕੱਢਦੇ ਹੋ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ "ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ 2.5% ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਤੇ ਕਮਾਈ ਵਿੱਚੋਂ 2.5% ਕੱਢ ਦੇਂਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਈਂ ਜੀ ਬੋਲੇ “ਆਪਣੇ ਵਜੂਦ ਦੀ ਵੀ ਜੁਕਾਤ ਹੈ, ਜੋ ਹਰ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਕੱਢਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਕਹਿੰਦੇ "ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਹੀ ਕੀ ਜਿਸਨੇ ਗ਼ਮ ਨਾ ਸਿਹਾ, ਗ਼ਮ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ"। ਉਨ੍ਹਾਂ ਇੱਕ 5,000 ਦੀ ਗੱਠੀ ਹੋਰ ਚੱਕੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾਈ ਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ।
ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਜੀ ਸਾਂਈ ਜੀ ਦੇ ਸਬਤੋਂ ਪਿਆਰੇ ਬਣੇ, ਸਾਂਈ ਜੀ ਨੇ 2006 ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪਗੜੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਸੀ. ਪਗੜੀ ਆਪਣੇ ਮੁਰੀਦ ਨੂੰ ਦੇਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਗੁਰੂ ਆਪਣਾ ਸਬ ਕੁੱਛ ਆਪਣੇ ਮੁਰੀਦ ਨੂੰ ਅਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ. ਤੇ ਮੁਰੀਦ ਨੂੰ ਸਦਾ ਸਦਾ ਲਈ ਆਪਣਾ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ. ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੇ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਛੱਲਾ (ਮੁੰਦੀ) ਵੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਜਿਸਤੇ 786 ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਤੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਇਸਨੂੰ ਕਦੀ ਲਾਹੀਂ ਨਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਉਂਗਲੀ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਨੇ ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਹਿੰਦਾ "ਸਾਈਂ ਜੀ ਪਤਾ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਫ਼ਕੀਰੀ ਪੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ਕੱਚੀ" ਸਾਈਂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ "ਜੇ ਮੌਤ ਵੇਲੇ ਯਾਰ ਲੈਣ ਆਜਾਵੇ ਤਾਂ ਪੱਕੀ ਹੈ, ਜੇ ਯਮਰਾਜ ਲੈਣ ਆਜਾਵੇ ਫੇਰ ਕੱਚੀ ਹੈ ", ਸਾਈਂ ਜੀ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ
“ਮਸਤੋਂ ਕਾ ਝੂਮਨਾ ਭੀ ਬੰਦਗੀ ਸੇ ਕਮ ਨਹੀਂ, ਕਿਸੀ ਕੀ ਯਾਦ ਮੇਂ ਮਾਰਨਾ ਭੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੇ ਕਮ ਨਹੀਂ”
ਸਾਂਈ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਰੀਰ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਟਵਾ ਕੇ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਲੋਗ ਆਪਣੇ ਘਰ ੳੱਚੇ ਚੱਕਦੇ ਨੇ, ਪਰ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਇੱਕ ਸਤਗੁਰੂ ਹੀ ਬਣਾ ਸਕਦਾ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਜਾਣਾ. ਸਾਂਈ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ "ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵੇਖਦਾਂ ਰੋਜ਼ਾ ਏਹੋ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਚਲੋ ਚਲ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਚਲੋ ਚੱਲ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ" ਦੁਨਿਆਵੀ ਮੋਹ ਮਾਇਆ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਉਡੀਕ.
ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਾਈਂ ਜੀ ਸ਼ਾਰਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ, “ਫ਼ਕੀਰ ਚਾਹੇ ਤਾਂ 300 ਸਾਲ ਤੱਕ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਜੇਕਰ ਮੰਨ ਉੱਠ ਜਾਵੇ ਤਾਂ 3 ਦਿਨ ਨਾ ਕੱਟੇ। ਫੇਰ ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੱਲ ਦਰਬਾਰ ਰੱਸ਼ ਹੋਣਾ, ਗਰਮੀ ਹੈ, ਟੇਂਟ ਵਗੈਰਾ ਲਵਾ ਲਉ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰ ਲਇਓ। ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਸਾਈਂ ਜੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇੱਦਾਂ ਕਿਉਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਨੇ, ਜਿਸਦਾ ਸੱਬ ਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸਾਈਂ ਜੀ ਪਰਦਾ ਕਰ ਗਏ। 1 ਮਈ 2008 ਨੂੰ ਵੀਰਵਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਰੀਰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਫੇਰ ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੇ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰਨ ਦਾ ਕਿਉਂ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਏਨੀ ਸੰਗਤ ਆਈ ਕਿ ਪੈਰ ਰੱਖਣ ਨੂੰ ਜਗਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਰ ਕਿਸੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਮ ਸੀ ।
“ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਸ ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਸੱਜਣਾ ਬਾਕੀ ਹੈ, ਇਹ ਚੱਲਦੇ ਨੇ ਸਾਹੰ ਇਹਦੇ ਲਈ ਹਲੇ ਯਾਰ ਨਾਲ ਮਿੱਲਣਾ ਬਾਕੀ ਹੈ”
ਸਾਈਂ ਜੀ ਦੀ ਮਜ਼ਾਰ ਵੀ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਮੁਰਾਦ ਸ਼ਾਹ ਵਿੱਚ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ. "ਮੇਰਾ ਲਿੱਖ ਲੈ ਗੁਲਾਮਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾਂ" ਸਾਂਈ ਜੀ ਦੀ ਪਸੰਦੀਦਾ ਕ਼ਵਾੱਲੀ ਸੀ. ਸਾਂਈ ਜੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਲਿਖਦੇ ਰਹੇ ਸੀ. ਬਾਪੂ ਜੀ ਅਕਸਰ ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੂੰ ਕੁੱਤੇਆ ਕਹਿ ਕੇ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰਦੇ ਸੀ, ਤੇ ਸਾਈਂ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਐਸੀ ਨਿਭਾਈ ਕਿ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਬਾਪੂ ਜੀ ਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਲੈਕੇ ਆਉਂਦੇ। ਤਾਹੀਓਂ ਅੱਜ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਸਾਈਂ ਸਾਈਂ ਹੈ।
“ਬਿਨਾ ਮੁਰਸ਼ਦਾਂ ਰਾਹ ਨੀ ਹੱਥ ਆਉਂਦੇ ਦੁੱਧਾਂ ਬਾਜ਼ ਨਾ ਰਿੱਝਦੀ ਖੀਰ ਸਾਈਂ, ਸਿੱਦਕ ਧਾਰ ਕੇ ਯਕੀਨ ਆਇਆ ਅਸੀਂ ਚੇਲੜੇ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਪੀਰ ਸਾਈਂ”
ਸਾਂਈ ਜੀ ਦੀ ਬਰਸੀ ਹਰ ਸਾਲ 1 - 2 may ਨੂੰ ਧੂਮ ਧਾਮ ਨਾਲ ਮਨਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਭਾਰੀ ਮੇਲਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਲਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਗਤ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ. ਦੇਸ਼ ਦੇ ਹਰ ਕੋਨੇ ਤੋਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਧੂ, ਸੰਤ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਫ਼ਕੀਰ ਵੀ ਸਾਈਂ ਜੀ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਨਤਮਸਤਕ ਹੋਣ ਆਉਂਦੇ ਨੇ। ਤੇ ਸਾਈਂ ਜੀ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਫ਼ਕੀਰੀ ਵਿੱਚ ਅਸਰ ਪਵੇ।
“ਰੱਬ ਦਾ ਬੱਨਿਆ ਸੰਗਲਾਂ ਨਾਲ ਫ਼ਕੀਰ ਆਣ ਛੁਡਾਵੇ, ਫ਼ਕੀਰ ਦਾ ਬੱਨਿਆ ਧਾਗੇ ਨਾਲ ਰੱਬ ਵੀ ਨਾ ਖੋਲ ਪਾਵੈ”
ਫ਼ਕੀਰੀ ਸੌਖੀ ਨਹੀਂ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਿਟਾ ਕੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਕਬੂਲ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਫੇਰ ਜਾਕੇ ਰੱਬ ਤੋਂ ਵੀ ਉੱਪਰ ਦੇ ਰੁਤਬੇ ਮੁਰੀਦ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਲਈ ਰੱਬ ਅਲਫਾਜ਼ ਵੀ ਫੇਰ ਛੋਟਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।